ყოველთვის ველოდები პირველ გადმოდგმულ ნაბიჯს სხვისგან….ეს ერთ-ერთი მიზეზია რატომაც იშვიათად გვიყვარს …. ველოდებით როდის შეგვიყვარებენ ჯერ ჩვენ….
არ მივდივართ პირველები….გვეშინია,რომ არ მიგვიღებენ…
თავს არავის ვანდობთ….დაკარგვის გვეშინია….
მაგრამ საჩუქარი ხომ საჩუქარი აღარაა თუ ის უანგაროდ არ გვეძლევა…
და სიყვარული სიყვარული აღარაა თუკი მას პირობები ახლავს…
არადა სიყვარულის არსი იმაშია, რომ საკუთარი თავის დანახვა სხვა ადამიანში შეგეძლოს… ხშირად ვფიქრობ უკვე იმაზე რომ ორი ადამიანის შეხვედრა უბრალო ქიმიური რეაქციაა რომელიც ოქსიტოცინს იწვევს. თაფლობის თვის დამთავრება ყოველთვის არ იწვევს ამ სიმპტომების გაქრობას რადგან სეროტონინის და ოქსიტოცინის ჭარბწარმოება დიდხანს გრძელდება.ოქსიტოცინი მნიშვნელოვან როლს ასრულებს როგორც "რომანტიკული სიყვარულის", ასევე ორგაზმის წარმოქმნაში. მაგრამ ამის ნაკლებად მჯერა რადგან სულ სხვანაირი სიყვარული ვიცი :) ჩემებური :) ადამიანები ხშირად მარტოსულები არიან, რადგანაც ხიდების მაგივრად კედლებს აშენებენ….
არადა შეუძლებელი არაფერია….
P.S სად ხარ ამდენ ხანს გელოდები რაღაცნაირად დავიღალე, იცი შენ მეტი ხარ ვიდრე საოცრება და ზღაპარი....
P.S სად ხარ ამდენ ხანს გელოდები რაღაცნაირად დავიღალე, იცი შენ მეტი ხარ ვიდრე საოცრება და ზღაპარი....